Tijdens een korte vakantie in Zuid-Limburg brachten we een bezoek aan de Amerikaanse begraafplaats in Margraten. Indrukwekkend natuurlijk, zoals de meeste bezoekers ook in het gastenboek schreven. Maar het kwam nog niet direct bij me binnen. Tot ik op een muur deze tekst las:
To you from failing hands we throw the torch; be yours to hold it high.
De woorden bleven ergens achter haken en tilden de deksel van mijn veilig afgeschermde innerlijke wereld.
Ik ga van nature niet lichtvoetig door het leven. Ik schaar mijzelf onder de piekeraars, de schuldbewusten, de zwaarmoedigen. Elke ochtend trek ik weer naar mijn eigen battlefield en tegelijkertijd schaam ik me ervoor dat ik zo’n angsthaas ben. Als ik niet ingrijp, slib ik dicht tot een duister moeras waar mijn soldaten één voor één in wegzinken.
Het is soms moeilijk te doorgronden hoe het kan, dat leven in een vrij land niet automatisch leidt tot een gelukkig en zinvol bestaan. Ik ben mijn eigen grootste vijand en vechten helpt niet. Als ik maar ergens die fakkel vond, dan zou ik het licht hoog houden en laten schijnen voor iedereen die in een zelfde strijd gevangen zit.