Afgelopen week was ik aanwezig bij de uitvaart van een prachtig mens. Met verhalen en anekdotes werd hij tijdens dit laatste afscheid nog eenmaal tot leven gewekt. Zodra de spreker dicht bij het gevoel van liefde en gemis kwam, brak het moment even open en kwam de emotie los. Een opening naar een diepe verbondenheid.
Al zolang de mens kan praten vertelt hij verhalen. Mythen over de goden op de Olympus, Bijbelse gelijkenissen, Chassidische verhalen, Boeddhistische wijsheden, legenden, sprookjes en fabels. Maar ook eigentijdse verhalen als The Lord of the Rings en Harry Potter.
De verhalen gaan over goed en kwaad, liefde en offers brengen, en over het mysterie van leven en dood. Verhalen zijn mooier dan droge uitleg van de werkelijkheid, omdat ze je in je hart kunnen raken.
Ergens tussen ons gevoel (buik) en ons verstand (hoofd) in, is een doorkijkje (hart) naar een toestand van zijn, die paradijslijk mooi en liefdevol is en niet met het verstand is uit te leggen. Misschien is het niet meer dan dat. Een plek in het midden van ons bestaan, waar geen onrust is van gevoelens en geen kabaal van gedachten, alleen een tijdloos bewustzijn van liefde en goedheid.
Ieder persoonlijk levensverhaal verbergt de sleutel tot deze magische plek. Verhalen van alle tijden helpen bij de zoektocht. Reis als Odysseus de wereld rond, zoek de heilige graal, plant een mosterdzaad, breng de gouden ring terug naar Mordor, kus de kikkerprins, en wees de held in je eigen avontuur.
Het is een laatste eerbetoon aan de overledene om zijn of haar verhaal te vertellen en zo die sleutel te vinden. Door de deur die hiermee geopend wordt, kunnen de achterblijvers heel even een blik werpen in een wereld van rust en vrede.